Çocukta Vezikoüreteral Reflü: 6 Belirtisi Ve Tedavisi (VUR)

Çocukta Vezikoüreteral Reflü (VUR), çocuklarda sık karşılaşılan ve idrar yollarıyla ilgili bir sağlık sorunudur. Bu durum, idrarın mesaneden üreterlere, hatta böbreklere geri kaçması şeklinde tanımlanabilir. Normal şartlarda, idrar böbreklerden mesaneye doğru tek yönlü bir yol izlerken, VUR’lu çocuklarda bu doğal akış düzeni bozulur. Bunun sonucunda böbreklere geri kaçan idrar, ciddi enfeksiyonlar ve uzun vadede böbrek hasarına yol açabilir. Çocuklarda böbrek sağlığı, genel sağlık açısından büyük öneme sahiptir. Bu nedenle VUR’un erken teşhisi ve tedavisi, böbrek fonksiyonlarını koruma açısından kritik bir role sahiptir.

Çocukta Vezikoüreteral Reflü: 6 Belirtisi, Nedenleri Ve Tedavisi (VUR)

Çocukta vezikoüreteral reflü belirtilerinden biri, sık tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonlarıdır (İYE). İdrar yolu enfeksiyonları genellikle ateş, karın ağrısı, idrarda kan görülmesi ve idrar yaparken yanma gibi semptomlarla kendini gösterir. Özellikle küçük çocuklar ve bebeklerde, bu belirtiler daha silik olabilir ve ateş, huzursuzluk gibi genel rahatsızlıklar şeklinde ortaya çıkabilir. Anne ve babaların bu semptomları erken fark etmesi, çocukta vezikoüreteral reflünün erken tanı almasını sağlayabilir. Bu da ilerleyen dönemlerde böbrek hasarının ve daha ciddi komplikasyonların önlenmesi açısından önemlidir.

Vezikoüreteral reflü, farklı şiddet derecelerinde görülebilir ve derecesine göre tedavi planı yapılır. Hafif dereceli VUR vakalarında, durum zamanla kendiliğinden düzelebilirken, daha ileri derecelerde cerrahi müdahale gerekebilir. Bu nedenle VUR’un şiddeti, tedavi planlaması açısından oldukça belirleyicidir. Aynı zamanda çocukta böbrek fonksiyonlarının düzenli olarak izlenmesi ve böbrek gelişiminin takibi de büyük önem taşır. Ultrasonografi, voiding sistoüretrogramı (VCUG) gibi görüntüleme yöntemleriyle vezikoüreteral reflü tanısı konur ve derecelendirilir.

Tedavi sürecinde enfeksiyonların kontrol altında tutulması, çocukların sağlıklı bir gelişim göstermesi için şarttır. Enfeksiyonlar, böbreklerde skar oluşumuna ve böbrek fonksiyonlarının kalıcı olarak zarar görmesine neden olabilir. Bu nedenle VUR’un doğru bir şekilde yönetilmesi, sadece kısa vadeli semptomları ortadan kaldırmakla kalmaz, aynı zamanda çocuğun genel böbrek sağlığını da uzun vadede koruma altına alır. Bu makalede, çocukta vezikoüreteral reflü hakkında kapsamlı bilgiler sunulacak, tanı ve tedavi yöntemleri detaylı bir şekilde ele alınacak ve bu durumla ilgili güncel araştırmalar ışığında önerilerde bulunulacaktır.

Çocukta Vezikoüreteral Reflü Nedir?

Çocukta vezikoüreteral reflü, idrarın mesaneden üreterlere ve hatta böbreklere geri kaçmasına neden olan anatomik veya fonksiyonel bir bozukluktur. Bu bozukluk genellikle doğuştan gelir ve bebeklerde sıklıkla görülür. VUR, üreterlerdeki valf mekanizmasının düzgün çalışmaması nedeniyle ortaya çıkar. Normalde, üreterlerin mesaneye bağlandığı noktada, idrarın mesaneden böbreklere geri kaçmasını önleyen bir valf sistemi bulunur. Bu valf düzgün çalışmadığında, idrar böbreklere geri kaçabilir. Sonuç olarak böbreklerde enfeksiyon riski artar ve uzun vadede böbrek hasarına neden olabilir.

VUR’un farklı dereceleri vardır ve bu dereceler, hastalığın ciddiyetine göre belirlenir. VUR’un 1. derecesi en hafif formudur ve genellikle tedavi gerektirmez. Ancak, 5. derece gibi daha ileri düzeylerde cerrahi müdahale gerekebilir. VUR genellikle tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonları (İYE) ile ilişkili olduğu için, bu enfeksiyonların kontrol altına alınması oldukça önemlidir. İYE’ler, çocuklarda ciddi rahatsızlıklara ve hastaneye yatışlara yol açabilir.

Çocukta Vezikoüreteral Reflü Nedenleri

Çocukta vezikoüreteral reflü nedenleri genetik, anatomik ve çevresel faktörlerle ilişkilidir. Çoğu zaman, VUR doğuştan gelen bir durumdur ve idrar yollarındaki anatomik anormalliklerle bağlantılıdır. Ailede VUR öyküsü olan çocuklarda bu durumun görülme riski daha yüksektir. Bunun yanı sıra, idrar yollarında doğuştan gelen yapısal bozukluklar da VUR’un nedenleri arasında yer alır. Bu bozukluklar, üreterlerin mesaneye bağlanma noktasındaki valf mekanizmasının düzgün çalışmamasına yol açabilir.

Bazı çocuklarda ise VUR, mesane boşalmasıyla ilgili problemler nedeniyle gelişebilir. Mesanenin tam olarak boşalmaması, mesanede kalan idrarın üreterlere geri kaçmasına neden olabilir. Ayrıca, çocuklarda kabızlık ve mesane bağırsak disfonksiyonu gibi durumlar da VUR riskini artırabilir. Bu gibi faktörlerin, çocuklardaki idrar yolu anatomisini ve işlevini etkilediği düşünülmektedir.

VUR, kız çocuklarında erkeklere oranla daha yaygın olarak görülür. Bunun nedeni, kız çocuklarının idrar yolu anatomisinin enfeksiyonlara ve idrar geri kaçışına daha yatkın olmasıdır. Ayrıca, doğumsal böbrek ve idrar yolu anomalileri de VUR gelişimine zemin hazırlayabilir.

Çocukta Vezikoüreteral Reflü Belirtileri

Vezikoüreteral reflü, idrarın mesaneden üreterlere ve böbreklere doğru geri akışıyla karakterize bir durumdur. Çocuklarda VUR, genellikle belirgin semptomlarla kendini göstermeyebilir ve çoğu zaman idrar yolu enfeksiyonları (İYE) gibi komplikasyonlar aracılığıyla fark edilir. VUR’un belirtileri, hastalığın şiddetine, çocuğun yaşına ve reflünün böbreklere zarar verip vermediğine bağlı olarak değişiklik gösterebilir.

1. İdrar Yolu Enfeksiyonları

Çocuklarda VUR’un en yaygın belirtisi, sık tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonlarıdır. Özellikle ateş, karın ağrısı, yan ağrısı, idrar yaparken yanma ve sık idrara çıkma gibi semptomlar İYE’nin habercisi olabilir. Daha büyük çocuklarda İYE belirtileri belirgin iken, bebeklerde bu belirtiler beslenme güçlüğü, huzursuzluk, kilo alamama veya yüksek ateş gibi daha genel semptomlar olarak görülebilir. Tekrarlayan İYE, tedavi edilmezse böbrek hasarına ve skarlaşmaya neden olabilir.

2. Yüksek Ateş ve Sistemik Semptomlar

Bebeklerde ve küçük çocuklarda, vezikoüreteral reflüye bağlı gelişen pyelonefrit (böbrek enfeksiyonu), yüksek ateşin eşlik ettiği ciddi enfeksiyonlarla kendini gösterebilir. Bu durumda çocukta genel bir halsizlik, kusma ve iştahsızlık gibi semptomlar ortaya çıkar. Ateşli İYE, genellikle vezikoüreteral reflünün bir göstergesi olarak değerlendirilir ve daha ileri tetkiklerin yapılmasını gerektirir.

3. Alt Üriner Sistem Belirtileri

Vezikoüreteral reflüye sahip çocuklarda, mesane disfonksiyonu belirtileri sıklıkla gözlenir. Bu belirtiler arasında idrar kaçırma (enürezis), sık idrara çıkma, gündüz ıslatmaları ve mesaneyi tam boşaltamama hissi yer alır. Ayrıca, çocuklarda idrar akışında zayıflık veya kesintili idrar yapma gibi işeme problemleri de görülebilir. Bu durum, özellikle düşük dereceli reflüye sahip çocuklarda yaygındır.

4. Böbrek Hasarı ve Hipertansiyon

Tedavi edilmemiş veya geç tanı konmuş vezikoüreteral reflü, zamanla böbreklerde skarlaşma (renal skar) ve fonksiyon kaybına yol açabilir. Böbrek hasarına bağlı olarak çocukta yüksek tansiyon gelişebilir. Erken evrede bu durum genellikle belirti vermese de, ilerleyen aşamalarda çocukta baş ağrısı, halsizlik ve konsantrasyon güçlüğü gibi semptomlar ortaya çıkabilir. Renal skarlaşma, özellikle yüksek dereceli reflüye sahip çocuklarda daha sık görülür ve bu durum yaşam boyu sağlık sorunlarına neden olabilir.

5. Büyüme Geriliği ve Genel Sağlık Problemleri

VUR’un ciddi formlarında veya uzun süreli böbrek enfeksiyonlarına bağlı olarak çocukta büyüme geriliği gözlemlenebilir. Bu çocuklar, yaşıtlarına göre daha az kilo alabilir ve boy uzamaları yavaş olabilir. Ayrıca, böbrek fonksiyonlarının azalması ve kronik enfeksiyonlar, genel sağlık durumunu olumsuz etkileyerek çocukta sürekli bir halsizlik hali oluşturabilir.

6. Asemptomatik Durumlar

Bazı çocuklarda VUR tamamen asemptomatik olabilir ve başka bir sağlık sorununun araştırılması sırasında tesadüfen keşfedilebilir. Örneğin, bir çocuğa idrar yolu enfeksiyonu dışındaki nedenlerle yapılan ultrason ya da voiding sistoüretrografi (VCUG) gibi tetkikler sırasında vezikoüreteral reflü tanısı konabilir. Ayrıca, böbreklerde prenatal dönemde tespit edilen hidronefroz (böbrekte sıvı birikimi), VUR’un erken bir belirtisi olabilir ve doğumdan sonra daha ileri değerlendirme gerektirebilir.

Çocukta Vezikoüreteral Reflü Tanısı

Çocukta vezikoüreteral reflü tanısı, genellikle tekrarlayan idrar yolu enfeksiyonları olan çocuklarda yapılan tetkiklerle konur. İdrar kültürü, idrar yolu enfeksiyonlarının teşhisinde kullanılan temel testlerden biridir. Bu test, idrar yolu enfeksiyonuna neden olan bakterinin türünü belirlemeye yardımcı olur. Ancak, çocukta vezikoüreteral reflü teşhisi için daha spesifik görüntüleme yöntemleri gereklidir.

Ultrasonografi, idrar yollarını ve böbrekleri incelemek için kullanılan non-invaziv bir görüntüleme yöntemidir. Ultrason, böbreklerde ve idrar yollarında herhangi bir anormallik olup olmadığını gösterir. Ancak, VUR’un kesin tanısını koymak için daha ileri görüntüleme testlerine ihtiyaç vardır. Voiding sistoüretrogramı (VCUG), çocukta vezikoüreteral reflü tanısında altın standart olarak kabul edilen bir testtir. Bu test sırasında, mesane içerisine kontrast madde enjekte edilir ve idrar yapma işlemi sırasında idrarın geri kaçıp kaçmadığı izlenir. VCUG, VUR’un derecesini belirlemede de yardımcı olur.

Bunların yanı sıra, radyoizotop renografi ve dinamik böbrek sintigrafisi gibi daha spesifik görüntüleme yöntemleri de kullanılabilir. Bu yöntemler, böbrek fonksiyonlarını değerlendirmek ve böbreklerdeki skar dokusunu tespit etmek amacıyla tercih edilir. Erken teşhis edilen vakalarda, böbreklerde hasar oluşmadan tedaviye başlanabilir.

Çocukta Vezikoüreteral Reflü Tedavisi

Çocukta vezikoüreteral reflü tedavisi, hastalığın derecesine, çocuğun yaşına, genel sağlık durumuna ve böbreklerin durumuna göre şekillendirilir. Tedavi sürecinde iki ana hedef vardır: birincisi, idrar yolu enfeksiyonlarını (İYE) önlemek ve böbrek hasarını minimize etmek, ikincisi ise VUR’un zamanla kendiliğinden düzelip düzelmeyeceğini değerlendirmektir. Tedavi, hafif dereceli VUR’dan ileri dereceli vakalara kadar geniş bir yelpazede farklı yöntemleri içerir. Bu yöntemler arasında izleme ve enfeksiyon önleyici tedaviler, antibiyotik profilaksisi ve cerrahi müdahaleler bulunmaktadır.

1. İzleme ve Konservatif Tedavi

Çocukta vezikoüreteral reflü vakalarının çoğu hafif derecede olup, zamanla kendiliğinden düzelebilir. Özellikle 1. ve 2. derece vezikoüreteral reflü vakalarında, doktorlar genellikle konservatif tedavi yöntemini tercih ederler. Bu yöntemde, çocuğun genel sağlık durumu ve böbrek fonksiyonları düzenli olarak izlenir. Hafif dereceli VUR’lu çocuklarda idrar yollarının büyümesi ve gelişmesi ile birlikte, reflü probleminin düzelme ihtimali yüksektir. Bu süreçte dikkat edilen başlıca noktalar şunlardır:

• İdrar Yolu Enfeksiyonlarının Takibi: Hafif dereceli VUR’lu çocuklarda, enfeksiyon riskini minimuma indirmek için idrar yolu enfeksiyonları yakından takip edilir. İYE’ler, reflüyü kötüleştirebileceği için enfeksiyonların erken teşhisi ve tedavisi büyük önem taşır.
• Düzenli Görüntüleme: VUR’un derecesinin düşüp düşmediğini ve böbreklerde herhangi bir skar dokusu oluşup oluşmadığını kontrol etmek amacıyla düzenli aralıklarla ultrason ve voiding sistoüretrogramı (VCUG) gibi görüntüleme yöntemleri kullanılır. Bu tetkiklerle böbrek fonksiyonları ve idrar yollarının durumu sürekli olarak izlenir.
• Antibiyotik Profilaksisi: Enfeksiyonları önlemek için düşük doz antibiyotik tedavisi (antibiyotik profilaksisi) uygulanabilir. Bu tedavi yöntemi, özellikle tekrarlayan İYE öyküsü olan çocuklarda enfeksiyon riskini azaltmak için kullanılır. Antibiyotikler, İYE gelişmeden önce böbreklere zarar verebilecek bakterilerin çoğalmasını engeller. Ancak antibiyotik kullanımına karşı gelişen direnç sorunu göz önüne alındığında, bu tedavi yakından takip edilmelidir.

2. Antibiyotik Profilaksisi

Antibiyotik profilaksisi, VUR’un ciddiyetine ve enfeksiyon sıklığına bağlı olarak uygulanan yaygın bir tedavi yöntemidir. Özellikle 1. ve 3. derece arası vezikoüreteral reflü vakalarında bu tedavi, cerrahi müdahaleye gerek duyulmadan reflünün zamanla düzelmesi için bir köprü görevi görür. Bu tedavide, çocuğa uzun süre boyunca düşük doz antibiyotik verilir ve bu şekilde İYE’lerin oluşması engellenmeye çalışılır.

Antibiyotik profilaksisinin temel amacı, böbrekleri enfeksiyona karşı korumaktır. İdrar yolu enfeksiyonları, reflü sırasında böbreklere geri kaçan idrarla birlikte bakterilerin taşınmasına neden olabilir ve bu da ciddi böbrek hasarına yol açabilir. Düşük doz antibiyotikler, bakteriyel kolonizasyonu engelleyerek enfeksiyonların önüne geçer. Ancak bu tedavinin uygulanması sırasında dikkat edilmesi gereken noktalar şunlardır:

• Yan Etkiler ve Antibiyotik Direnci: Uzun süreli antibiyotik kullanımı, bazen mide-bağırsak sistemi rahatsızlıkları veya ciltte döküntü gibi yan etkilere neden olabilir. Daha önemli bir sorun ise antibiyotiklere karşı direnç gelişme riskidir. Bu nedenle antibiyotik profilaksisi alan çocuklar, doktorlar tarafından yakından izlenmelidir.
• İlaç Seçimi: Profilaksi sırasında kullanılan antibiyotik türü, hastanın yaşına ve böbrek fonksiyonlarına göre seçilir. Genellikle trimetoprim-sulfametoksazol veya nitrofurantoin gibi antibiyotikler tercih edilir.

3. Cerrahi Müdahale

Cerrahi tedavi, daha ileri dereceli vezikoüreteral reflü vakalarında veya konservatif tedaviye yanıt vermeyen çocuklarda tercih edilir. Genellikle 4. ve 5. derece VUR’lu çocuklar için cerrahi müdahale önerilir. Bu yüksek dereceli reflü vakalarında, idrarın sürekli olarak böbreklere geri kaçması, böbreklerde kalıcı hasara neden olabileceği için erken müdahale önemlidir.

Çocukta vezikoüreteral reflü cerrahi tedavi yöntemleri arasında aşağıdaki prosedürler yer alır:

• Üreteroneosistostomi (Açık Cerrahi): Bu yöntemde, cerrah idrarın geri kaçmasını önlemek amacıyla üreterlerin mesaneye giriş açısını düzeltir. Üreterler, mesaneye daha doğru bir açıyla yeniden bağlanır, böylece idrarın mesaneden üreterlere geri kaçışı engellenir. Açık cerrahi genellikle VUR’un ileri derecelerde olduğu veya diğer tedavi yöntemlerinin başarısız olduğu durumlarda uygulanır. Bu yöntemin başarı oranı oldukça yüksektir ve genellikle tek bir ameliyatla sorun çözülür.
• Endoskopik İnjeksyon (Minimal İnvaziv Yöntem): Minimal invaziv yöntemlerle yapılan bu işlemde, üreterin mesane girişine bir dolgu maddesi enjekte edilir. Bu dolgu maddesi, idrarın geri kaçışını önleyen bir bariyer oluşturur. Endoskopik enjeksiyon yöntemi, daha az invaziv olduğu için özellikle küçük çocuklarda ve hafif-orta dereceli VUR vakalarında tercih edilir. İşlem genellikle kısa süreli bir hastanede kalış süresi gerektirir ve iyileşme süreci daha hızlıdır. Ancak, bazı vakalarda dolgu maddesinin zamanla etkisini yitirebileceği ve işlemin tekrarlanması gerekebileceği unutulmamalıdır.
• Laparoskopik Cerrahi: Laparoskopik cerrahi, daha az invaziv bir yöntem olup, karın bölgesine yapılan küçük kesiler aracılığıyla gerçekleştirilir. Kamera ve özel cerrahi aletler kullanılarak yapılan bu işlem, açık cerrahiye kıyasla daha az ağrı ve daha hızlı iyileşme süreci sunar. Üreteroneosistostomi gibi laparoskopik yöntemlerle de üreterin mesaneye doğru şekilde yeniden bağlanması sağlanabilir.

4. Davranışsal ve Destekleyici Tedavi Yöntemleri

Çocukta vezikoüreteral reflü tedavisinde cerrahi veya medikal tedavilerin yanı sıra bazı davranışsal ve destekleyici tedavi yöntemleri de önem taşır. Çocuklarda idrar yolu enfeksiyonlarını önlemeye yönelik bu yöntemler, tedavi sürecine destek sağlayabilir:

• Mesane ve Bağırsak Disfonksiyonunun Tedavisi: Çocuklarda mesane ve bağırsak işlev bozukluğu (MBID), VUR’un gelişiminde veya şiddetlenmesinde önemli bir faktör olabilir. MBID, mesanenin tam olarak boşalmamasına neden olabilir ve bu durum idrarın geri kaçışını artırabilir. Kabızlık gibi bağırsak sorunları da VUR riskini artırabilir. Bu nedenle, çocuklarda mesane eğitimi ve kabızlık tedavisi büyük önem taşır.
• Düzenli İdrar Yapma Alışkanlığının Teşvik Edilmesi: Çocuklara düzenli olarak idrar yapma alışkanlığı kazandırılması, mesanenin tam olarak boşalmasını sağlar ve idrarın geri kaçışını önler. Çocukların gün boyunca sık aralıklarla idrara çıkmaları teşvik edilmelidir.
• Bol Sıvı Alımı: Yeterli miktarda sıvı tüketimi, idrar yolu enfeksiyonlarını önlemede yardımcı olabilir. Çocukların bol su içmeleri, idrarın düzenli olarak mesaneden atılmasını ve mesanede bakteri üremesinin önlenmesini sağlar.

5. Tedavi Sonrası Takip

Çocukta vezikoüreteral reflü tedavisinde başarı sağlansa bile çocukların uzun vadeli takibi büyük önem taşır. Tedavi sonrası böbreklerin durumunu ve işlevini değerlendirmek için düzenli ultrason ve görüntüleme testleri yapılmalıdır. Ayrıca, çocuğun İYE riskine karşı düzenli kontroller yapılmalı ve gerekli durumlarda antibiyotik profilaksisi devam ettirilmelidir. Cerrahi tedavi uygulanan çocuklar, operasyon sonrası kısa ve uzun vadede herhangi bir komplikasyon gelişip gelişmediğini değerlendirmek için periyodik olarak kontrol edilmelidir.

Sonuç olarak, vezikoüreteral reflü tedavisinde erken teşhis, uygun tedavi yöntemi seçimi ve düzenli takip büyük önem taşır. Hafif dereceli vakalarda konservatif tedavi yeterli olabilirken, ileri derecelerde cerrahi müdahale gerekebilir. Tedavi süreci boyunca enfeksiyonların kontrol altında tutulması, böbrek sağlığının korunması açısından kritik bir öneme sahiptir.

Sonuç

Çocukta vezikoüreteral reflü, çocuklarda ciddi sağlık sorunlarına yol açabilecek bir durumdur. Bu hastalığın erken teşhisi ve uygun tedavi yöntemlerinin uygulanması, böbrek sağlığının korunması açısından kritik önem taşır. VUR’un farklı dereceleri bulunmakta olup, tedavi planı hastalığın şiddetine göre şekillendirilir. Hafif vakalarda konservatif tedavi yeterli olabilirken, ileri vakalarda cerrahi müdahale gerekebilir. Tedavi sürecinde düzenli takipler ve enfeksiyonların kontrol altına alınması, böbrek fonksiyonlarının korunması için büyük önem taşır.

Referanslar:

1. Çocukta Vezikoüreteral Reflü: 6 Belirtisi, Nedenleri Ve Tedavisi (VUR)
2. Elder JS. Vesicoureteral reflux in children: pathophysiology, diagnosis, and management. Pediatr Clin North Am. 1997;44(5):1171-1190.
3. Smellie JM, Normand IC, Katz G. Children with urinary infection: a comparison of those with and without vesicoureteric reflux. Kidney Int Suppl. 1975;4:S65-S72.
4. Ransley PG, Risdon RA. Reflux and renal scarring. Br J Radiol Suppl. 1975;13:1-35.
5. Peters CA, Skoog SJ, Arant BS, Copp HL. Summary of the AUA guideline on management of primary vesicoureteral reflux in children. J Urol. 2010;184(3):1134-1144.
6. Elder JS, Peters CA, Arant BS Jr, et al. Pediatric vesicoureteral reflux guidelines. J Urol. 1997;157(5):1846-1850.
7. Sargent MA. What is the normal prevalence of vesicoureteral reflux? Pediatr Radiol. 2000;30(9):587-593.
8. Capozza N, Caione P. Vesicoureteral reflux: surgical treatment. Pediatr Nephrol. 2007;22(9):1261-1266.
9. Smellie JM, Tamminen-Mobius T, Olbing H, et al. Five-year study of medical or surgical treatment in children with severe vesico-ureteric reflux. Acta Paediatr Suppl. 1999;88(431):30-39.
10. Koyle MA, Elder JS, Skoog SJ, et al. Febrile urinary tract infection, vesicoureteral reflux, and renal scarring: current controversies in approach to evaluation. Pediatr Surg Int. 2000;16(5-6):383-390.
11. O’Donnell B. Vesicoureteric reflux in children. Br J Urol. 1990;65(6):553-560.
12. Noe HN. The long-term results of vesicoureteral reflux in children: 25-year experience of conservative management. J Urol. 1992;148(5):1675-1678.
13. Copp HL, Nelson CP, Lai J, Saigal CS. Trends in vesicoureteral reflux in the era of endoscopic treatment. J Urol. 2010;184(6):2751-2756.
14. Garin EH, Olavarria F, Nieto VG, et al. Clinical significance of primary vesicoureteral reflux and urinary antibiotic prophylaxis after acute pyelonephritis: a multicenter, randomized, controlled study. Pediatrics. 2006;117(3):626-632.
15. Roussey-Kesler G, Gadjos V, Idres N, et al. Antibiotic prophylaxis for prevention of recurrent urinary tract infection in children with low grade vesicoureteral reflux: a randomized, controlled trial. Pediatrics. 2008;121(3):e1489-e1496.
16. Montini G, Tullus K, Hewitt I. Febrile urinary tract infections in children. N Engl J Med. 2011;365(3):239-250.
17. Olbing H, Claësson I, Ebel KD, et al. Renal scars and vesicoureteral reflux in children. Pediatr Nephrol. 1992;6(1):25-31.
18. Mattoo TK, Chesney RW, Greenfield SP, et al. Renal scarring in the randomized intervention for children with vesicoureteral reflux (RIVUR) trial. Clin J Am Soc Nephrol. 2016;11(1):54-61.
19. Cooper CS, Chung BI, Kirsch AJ, et al. The outcome of endoscopic injection for vesicoureteral reflux: an analysis of cure and complications. J Urol. 2000;163(1):1912-1915.
20. Subcommittee on Urinary Tract Infection. Urinary tract infection: clinical practice guideline for the diagnosis and management of the initial UTI in febrile infants and children 2 to 24 months. Pediatrics. 2011;128(3):595-610.
21. Swerkersson S, Jodal U, Åhrén C, et al. Urinary tract infection in infants: the significance of low grad vesicoureteral reflux. J Urol. 2007;178(3):796-801.
22. Hidas G, Kastin A, Klainman E, et al. Pediatric vesicoureteral reflux: role of endoscopic treatment. Curr Urol Rep. 2010;11(2):98-104.
23. Routh JC, Huang L, Retik AB, et al. Contemporary epidemiology and characterization of newborns diagnosed with congenital hydronephrosis. Pediatrics. 2010;126(1):e556-e561.
24. Sillén U. Bladder dysfunction in children with vesicoureteral reflux. Adv Urol. 2008;2008:815472.
25. Basmaci R, Leroy S, Breant V, et al. Management of urinary tract infections and vesicoureteral reflux in children: a 2010 update. Arch Pediatr. 2010;17(7):1007-1012.
26. Estrada CR Jr, Passerotti CC, Graham DA, et al. Nomograms for predicting annual resolution rate of primary vesicoureteral reflux: results from 2,462 children. J Urol. 2009;182(4):1535-1541.
27. Greenfield SP, Ng M, Wan J. Experience with vesicoureteral reflux in children: clinical characteristics and patient demographics. J Urol. 1997;158(4):1216-1220.
28. Becknell B, Schober M, Korbel L, et al. The diagnosis, evaluation, and treatment of vesicoureteral reflux in children. Adv Urol. 2014;2014:627834.
29. Wallis MC, Khoury AE, Braga LH. Vesicoureteral reflux: surgical options. Transl Pediatr. 2016;5(3):197-203.
30. Subcommittee on Urinary Tract Infection. Vesicoureteral reflux and management of recurrent urinary tract infections in children. Pediatrics. 2011;128(3):e595-e610.
31. Tanagho EA, McAninch JW. The pathogenesis of vesicoureteral reflux: embryological, anatomical, and physiological considerations. Urol Clin North Am. 1978;5(3):227-239.
32. Sillen U, Brandstrom P, Jodal U, et al. The Swedish reflux trial in children: IV. Renal damage. J Urol. 2010;184(6):2674-2677.
33. Wennerstrom M, Hansson S, Hedner T, et al. Ambulatory blood pressure 16-26 years after the first urinary tract infection in childhood. J Hypertens. 2000;18(4):485-491.
34. Johnson EK, Malhotra NR, Chi T, et al. Trends in the diagnosis and management of vesicoureteral reflux. J Urol. 2017;197(4):1209-1214.
35. https://scholar.google.com/
36. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/
37. https://www.researchgate.net/
38. https://www.mayoclinic.org/
39. https://www.nhs.uk/
40. https://www.webmd.com/