100 / 100

Ortopedik enfeksiyonlar, kas-iskelet sistemini etkileyen enfeksiyonlar olup, genellikle kemik, eklem ve yumuşak dokuları hedef alır. Bu tür enfeksiyonlar, cerrahi müdahaleler sonrası gelişebileceği gibi, travma veya vücutta bulunan diğer enfeksiyonların yayılması sonucunda da ortaya çıkabilir. Son yıllarda ortopedi alanındaki ilerlemelere rağmen, bu tür enfeksiyonlar ciddi bir sağlık sorunu olmaya devam etmektedir. Ortopedik enfeksiyonlar, hastalar için uzun süreli ağrı, hareket kısıtlılığı ve hatta kalıcı sakatlıklar gibi komplikasyonlara yol açabilir. Bu nedenle erken teşhis ve doğru tedavi yöntemlerinin uygulanması hayati öneme sahiptir.

Sağlık Bilgisi İçeriği

Ortopedik Enfeksiyonların 10 Belirtisi, Nedenleri, Tedavisi

Ortopedik enfeksiyonların en sık görüldüğü durumlar arasında protez yerleştirme ameliyatları, kırıkların cerrahi onarımı ve kemik enfeksiyonları yer alır. Bu enfeksiyonlar, genellikle bakteriyel kaynaklı olup, özellikle stafilokok bakterileri en yaygın etkenler arasında sayılmaktadır. Enfeksiyonun kaynağı, hastanın bağışıklık sistemi, uygulanan cerrahi prosedürün özellikleri ve hastane ortamındaki hijyen koşulları gibi faktörlere bağlı olarak değişkenlik gösterebilir. Özellikle immün sistemi zayıf olan kişiler, bu tür enfeksiyonlara karşı daha hassas bir yapıya sahiptir.

Cerrahi işlemler sonrası ortopedik enfeksiyonların gelişme riski, enfeksiyon kontrol önlemleri alınmasına rağmen belirli bir seviyede kalmaya devam etmektedir. Modern tıbbi uygulamalar sayesinde sterilizasyon ve enfeksiyon kontrolü için çeşitli yöntemler geliştirilmiş olsa da, mikroorganizmaların antibiyotik direnci kazanması gibi sorunlar, bu enfeksiyonların tedavisini zorlaştırmaktadır. Bununla birlikte, doğru tanı ve uygun tedavi yöntemi ile hastaların büyük bir kısmı enfeksiyondan kurtulabilmektedir. Ancak tedavi süreci zaman alabilir ve bazı durumlarda cerrahi müdahale ile birlikte antibiyotik tedavisinin de uygulanması gerekebilir.

Ortopedik enfeksiyonların yönetiminde erken teşhis ve uygun tedavi büyük bir öneme sahiptir. Teşhis aşamasında, klinik belirtilerin doğru bir şekilde değerlendirilmesi, laboratuvar testleri ve görüntüleme yöntemleri ile desteklenmelidir. Erken müdahale edilmediği takdirde enfeksiyonun ilerlemesi, daha ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Bu makalede, ortopedik enfeksiyonların nedenleri, belirtileri, tanı yöntemleri ve tedavi seçenekleri detaylı bir şekilde ele alınacaktır.

Ortopedik Enfeksiyonların Nedenleri

Ortopedik enfeksiyonlar, kas-iskelet sistemi yapılarında meydana gelen enfeksiyonlardır ve genellikle ciddi sağlık sorunlarına yol açabilir. Kemik, eklem, kas, tendon ve protez implantları gibi yapılar bu tür enfeksiyonlardan etkilenebilir. Bu enfeksiyonlar, genellikle bakteri veya mantar kaynaklı olup, travma, cerrahi müdahaleler veya sistemik hastalıklar gibi çeşitli faktörler tarafından tetiklenir. Ortopedik enfeksiyonların nedenlerini anlamak, etkili tedavi ve önleme stratejileri geliştirmek için önemlidir. Aşağıda, bu enfeksiyonların başlıca nedenleri ayrıntılı bir şekilde ele alınmıştır.

1. Travmatik Yaralanmalar

Travma, ortopedik enfeksiyonların en önemli nedenlerinden biridir. Kemik kırıkları, cilt bütünlüğünün bozulmasına ve derin dokuların enfeksiyona açık hale gelmesine neden olabilir. Özellikle açık kırıklarda, yaralanma bölgesi çevresindeki mikroorganizmalar doğrudan kemik ve yumuşak dokulara ulaşabilir. Ayrıca, yaralanma sonrasında bölgenin yeterince temizlenmemesi veya uygun antiseptik tedavinin uygulanmaması enfeksiyon riskini artırır.

2. Cerrahi Müdahaleler

Ortopedik cerrahi girişimler, enfeksiyonlar için önemli bir risk faktörüdür. Cerrahi sırasında sterilizasyon kurallarına yeterince uyulmaması veya cerrahi ekipmanın kontamine olması, ameliyat bölgesinde enfeksiyon gelişmesine yol açabilir. Özellikle protez cerrahisi gibi invaziv işlemlerde, enfeksiyon riski daha yüksektir. Cerrahi bölge enfeksiyonları, genellikle stafilokok türü bakterilerden kaynaklanır ve ciddi komplikasyonlara neden olabilir.

3. Protez ve İmplant Kullanımı

Protez ve ortopedik implantlar, enfeksiyon gelişimi için bir diğer önemli nedendir. Protezler veya implantlar, enfeksiyonlara karşı doğal bağışıklık mekanizmalarından yoksun yapay yüzeylerdir. Bakteriler bu yüzeylere tutunarak biyofilm adı verilen bir koruyucu tabaka oluşturur ve bu da enfeksiyon tedavisini zorlaştırır. Protez enfeksiyonları, genellikle uzun süreli antibiyotik tedavisi veya cerrahi müdahale gerektirir.

4. Hematojen Yayılım

Kan yoluyla taşınan mikroorganizmalar, kas-iskelet sistemine ulaşarak enfeksiyonlara neden olabilir. Hematojen yayılım, özellikle bağışıklık sistemi zayıflamış bireylerde yaygındır. Örneğin, idrar yolu enfeksiyonu veya zatürre gibi başka bir enfeksiyon odağı, bakterilerin kana karışmasına ve bu bakterilerin kemik veya eklemlerde enfeksiyon oluşturmasına neden olabilir.

5. Bağışıklık Sisteminin Zayıflığı

Bağışıklık sistemi zayıflamış bireylerde ortopedik enfeksiyon riski önemli ölçüde artar. Diyabet, romatoid artrit, HIV/AIDS gibi kronik hastalıklar, vücudun enfeksiyonlara karşı savunma yeteneğini azaltabilir. Ayrıca, kanser tedavisi gören veya immünosupresif ilaçlar kullanan hastalarda enfeksiyon riski daha yüksektir. Bağışıklık sisteminin zayıflığı, enfeksiyonun yayılmasını kolaylaştırır ve tedavisini daha karmaşık hale getirir.

6. Mikroorganizma Türleri

Ortopedik enfeksiyonların büyük bir kısmı bakteriyel kaynaklıdır. En sık karşılaşılan bakteriler arasında Staphylococcus aureus ve Staphylococcus epidermidis bulunmaktadır. Bu bakteriler, ciltte doğal olarak bulunabilir ve travma ya da cerrahi müdahale sırasında enfeksiyon kaynağı haline gelebilir. Ayrıca, Pseudomonas aeruginosa gibi gram negatif bakteriler de ciddi enfeksiyonlara neden olabilir. Mantar enfeksiyonları ise daha nadir görülür, ancak bağışıklığı baskılanmış bireylerde bu tür enfeksiyonlar riski artar.

7. Yetersiz Hijyen ve Sterilizasyon

Yetersiz hijyen, ortopedik enfeksiyonların gelişiminde önemli bir rol oynar. Özellikle cerrahi sonrası yara bakımının ihmal edilmesi, enfeksiyon riskini artırabilir. Steril olmayan koşullarda yapılan işlemler veya yara bölgesinin yeterince temizlenmemesi, bakterilerin üremesi için uygun bir ortam yaratır. Ayrıca, hastane ortamında ortaya çıkan enfeksiyonlar (nosokomiyal enfeksiyonlar) da yetersiz hijyen uygulamalarıyla ilişkilidir.

8. Diyabet ve Diğer Sistemik Hastalıklar

Diyabet, ortopedik enfeksiyon riskini artıran başlıca sistemik hastalıklardan biridir. Diyabet hastalarında kan dolaşımının bozulması, yaraların iyileşme süresini uzatır ve enfeksiyon gelişme riskini artırır. Ayrıca, diyabet hastalarının bağışıklık sistemi enfeksiyonlarla savaşmada daha zayıf olabilir. Kronik böbrek hastalığı ve karaciğer yetmezliği gibi diğer sistemik hastalıklar da benzer şekilde enfeksiyon riskini artırır.

9. Yaş ve Fiziksel Durum

İleri yaş, ortopedik enfeksiyonlara yatkınlığı artıran bir faktördür. Yaşlanma süreciyle birlikte bağışıklık sistemi zayıflar ve bu durum enfeksiyonlara karşı duyarlılığı artırır. Ayrıca, yaşlı bireylerde kemik yapısındaki zayıflama, travmalara ve enfeksiyonlara daha açık hale gelmelerine neden olur. Fiziksel zayıflık, beslenme eksiklikleri ve hareket kısıtlılığı da enfeksiyon riskini artıran diğer faktörlerdir.

10. Travmatik Ameliyat Geçmişi

Önceden geçirilmiş travmatik cerrahi müdahaleler veya ortopedik işlemler, enfeksiyon riskini artırabilir. Özellikle ameliyat sırasında kullanılan implantlar veya protezler, bakterilerin tutunabileceği alanlar oluşturabilir. Ayrıca, cerrahi bölgenin yeniden travmatize olması, enfeksiyon gelişimi için bir risk faktörüdür.

Ortopedik Enfeksiyonların Belirtileri

Ortopedik enfeksiyonlar, kas-iskelet sistemi içinde enfeksiyon kaynaklı iltihaplanma, şişlik ve ağrı ile kendini gösteren ciddi sağlık sorunlarıdır. Kemikler, eklemler, kaslar, bağ dokuları veya protez implantları gibi yapıların herhangi birinde ortaya çıkabilen bu enfeksiyonlar, erken dönemde tespit edilip tedavi edilmediği takdirde ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Belirtiler, enfeksiyonun kaynağına, şiddetine ve vücutta bulunduğu bölgeye göre değişiklik gösterebilir. Bu belirtileri tanımak, erken tanı ve tedavi için kritik öneme sahiptir.

1. Şiddetli ve Sürekli Ağrı

Ortopedik enfeksiyonların en yaygın belirtilerinden biri, enfekte bölgedeki şiddetli ve sürekli ağrıdır. Ağrı genellikle lokalize bir yapıya sahiptir ve enfekte kemik ya da eklem üzerinde yoğunlaşır. Özellikle hareket sırasında ya da enfekte bölgeye baskı uygulandığında artan ağrı, osteomiyelit (kemik enfeksiyonu) ve septik artrit gibi durumlarda sıkça görülür. Bu ağrı, basit kas ağrılarından farklı olarak, dinlenme sırasında da devam eder ve bazen geceleri daha yoğun hissedilir.

2. Şişlik ve Hassasiyet

Enfekte bölgede genellikle belirgin bir şişlik meydana gelir. Bu şişlik, enfeksiyon nedeniyle dokularda sıvı birikiminden kaynaklanır. Şişlik ile birlikte, enfekte alanda dokuların hassasiyeti de artar. Enfeksiyonun cilt yüzeyine yakın olduğu durumlarda, dokunma ile belirgin bir hassasiyet hissedilir. Bu belirti, eklem enfeksiyonlarında ve implant enfeksiyonlarında yaygın olarak görülür.

3. Kızarıklık ve Isı Artışı

Enfekte bölgenin çevresindeki cilt yüzeyinde kızarıklık oluşabilir. Bu kızarıklık, enfeksiyonun neden olduğu iltihaplanma ile ilişkilidir ve genellikle çevre dokulara yayılan bir görünüm sergiler. Bunun yanında, enfekte bölgede cilt sıcaklığında artış hissedilir. Bu durum, vücudun enfeksiyona karşı verdiği iltihap yanıtının bir göstergesidir. Özellikle osteomiyelit gibi kemik enfeksiyonlarında ve yumuşak doku enfeksiyonlarında bu belirti dikkat çekicidir.

4. Hareket Kısıtlılığı

Ortopedik enfeksiyonlar, enfekte olan eklem ya da kaslarda hareket kısıtlılığına yol açabilir. Septik artrit durumunda, eklem hareket ettirilmeye çalışıldığında şiddetli ağrı hissedilir ve hareket kabiliyeti ciddi şekilde azalır. Bu hareket kısıtlılığı, hem mekanik hem de ağrı kaynaklı olabilir. Enfeksiyon ilerledikçe, eklem ve kaslardaki sertlik ve hareket kaybı daha da belirgin hale gelebilir.

5. Ateş ve Titreme

Sistemik enfeksiyon belirtileri olan ateş ve titreme, ortopedik enfeksiyonlarda da sıkça görülür. Vücudun enfeksiyona verdiği genel tepki olarak ortaya çıkan bu belirtiler, enfeksiyonun yayılma riskine işaret edebilir. Osteomiyelit ve septik artrit gibi ciddi enfeksiyonlarda, yüksek ateş genellikle enfeksiyonun erken dönemlerinde ortaya çıkar. Ateşe eşlik eden titreme, vücutta enfeksiyonun ciddiyetini ve sistemik bir yayılma eğiliminde olabileceğini gösterir.

6. Enfekte Protez veya İmplantlarda Sorunlar

Ortopedik cerrahi sonrasında yerleştirilen protez veya implantlar enfekte olduğunda, bu bölgede özel belirtiler ortaya çıkabilir. Protez enfeksiyonlarında, ilgili bölgede şişlik, hassasiyet, ısı artışı ve protez işlevselliğinde azalma meydana gelir. Ayrıca, protez çevresinde akıntı veya drenaj görülebilir. Bu durum genellikle protezin başarısızlığı ve enfeksiyonun ciddi boyutlara ulaştığının bir göstergesidir.

7. Akıntı ve Yaraların Geç İyileşmesi

Ortopedik enfeksiyonlar, enfekte bölgede açık yara veya cerrahi kesi varsa, iyileşme sürecini geciktirebilir. Yarada irinli akıntı ya da kötü koku oluşumu, enfeksiyonun yaygın belirtilerindendir. Ayrıca, yara kenarlarının kızarıklık göstermesi ve iyileşme sürecinin durması, enfeksiyonun açık bir işareti olabilir. Özellikle cerrahi sonrası gelişen enfeksiyonlarda bu durum sıkça gözlemlenir.

8. Yorgunluk ve Halsizlik

Ortopedik enfeksiyonlar, vücudun genel bağışıklık tepkisi nedeniyle yorgunluk ve halsizlik hissine yol açabilir. Özellikle kronik enfeksiyonlarda, hastalar genellikle enerji eksikliği, iştahsızlık ve genel bir halsizlik hali bildirebilir. Bu durum, enfeksiyonun vücutta sistemik etkiler yaratmaya başladığını gösterebilir.

9. Kan Testlerinde Enfeksiyon Belirtileri

Ortopedik enfeksiyonlar genellikle kan testleriyle desteklenerek teşhis edilir. Yüksek beyaz kan hücresi (lökosit) sayısı, yüksek eritrosit sedimentasyon hızı (ESR) ve artmış C-reaktif protein (CRP) seviyesi, vücudun enfeksiyona verdiği yanıtın laboratuvar kanıtlarıdır. Kan testleri, ortopedik enfeksiyonun varlığını doğrulamak ve enfeksiyonun ciddiyetini değerlendirmek için kritik öneme sahiptir.

10. Kronikleşen veya İlerlemiş Durumlarda Kemik Hasarı

Kronikleşen ortopedik enfeksiyonlarda, enfekte kemikte veya eklemde yapısal hasar oluşabilir. Bu durum, hastaların günlük yaşam aktivitelerini ciddi şekilde kısıtlayabilir. Uzun süreli enfeksiyon, kemik yapısının zayıflamasına ve kırılma riskinin artmasına neden olabilir. İlerlemiş vakalarda, cerrahi müdahale gerekebilir.

Ortopedik Enfeksiyonların Tedavisi

Ortopedik enfeksiyonların tedavisi, enfeksiyonun türüne, şiddetine, hastanın genel sağlık durumuna ve enfeksiyonun bulunduğu bölgeye bağlı olarak değişiklik gösterir. Bu enfeksiyonlar genellikle kemiği, eklemleri, yumuşak dokuları ve protez implantları etkiler. Tedavi sürecinde temel hedef, enfeksiyonun kontrol altına alınması, enfekte olmuş dokuların iyileştirilmesi ve hastanın fonksiyonel kapasitesinin yeniden sağlanmasıdır. Modern tıbbın sunduğu multidisipliner yaklaşımlar sayesinde ortopedik enfeksiyonların tedavisinde yüksek başarı oranları elde edilebilmektedir.

1. İlaç Tedavisi

Ortopedik enfeksiyonların tedavisinde ilk ve en yaygın yöntem, enfeksiyonu kontrol altına almak için kullanılan antibiyotik tedavisidir. Ancak tedavinin etkili olabilmesi için doğru antibiyotik seçimi hayati öneme sahiptir.

Antibiyotik Seçimi: Enfeksiyona neden olan bakterinin türü genellikle mikrobiyolojik testlerle belirlenir. Test sonuçlarına göre, bakteriye özgü bir antibiyotik tedavisi uygulanır. Eğer enfeksiyon akut ve ciddi bir seyir izliyorsa, test sonuçları alınana kadar geniş spektrumlu antibiyotikler kullanılabilir.
Uygulama Yöntemi: Antibiyotikler genellikle damar yoluyla (intravenöz) verilir, özellikle osteomiyelit veya eklem enfeksiyonları gibi derin dokuları etkileyen enfeksiyonlarda bu yöntem tercih edilir. Daha hafif enfeksiyonlar için ağızdan alınan antibiyotikler kullanılabilir.
Tedavi Süresi: Tedavi süresi genellikle 4-6 hafta arasında değişir. Bazı durumlarda daha uzun süreli tedavi gerekebilir, özellikle kronik osteomiyelit durumlarında.

2. Cerrahi Müdahale

İlerlemiş veya kronik ortopedik enfeksiyonlarda, cerrahi müdahale genellikle zorunlu hale gelir. Cerrahi prosedürlerin temel amacı, enfekte olmuş dokuyu temizlemek ve enfeksiyonun yayılmasını önlemektir.

Debridman (Doku Temizliği): Cerrahi tedavide en sık kullanılan yöntemlerden biridir. Bu prosedürde enfekte olmuş ve ölü dokular temizlenir. Debridman, hem enfeksiyonun kaynağını ortadan kaldırmak hem de sağlıklı dokuların iyileşme sürecini desteklemek için önemlidir.
Protez İmplantların Çıkarılması: Protez enfeksiyonlarında, enfekte olmuş implantın çıkarılması gerekebilir. Protez çıkarıldıktan sonra bölge temizlenir ve enfeksiyonun tamamen kontrol altına alınmasının ardından yeni bir implant yerleştirilebilir.
Kemik Rezeksiyonu: Bazı durumlarda, enfeksiyon kemiğin büyük bir kısmını etkilediğinde, enfekte olmuş kemiğin bir kısmı cerrahi olarak çıkarılabilir.
Amputasyon: Çok nadir ve ciddi vakalarda, enfeksiyonun kontrol altına alınamadığı durumlarda amputasyon gerekebilir. Bu, enfeksiyonun hayati tehlike oluşturacak şekilde yayılmasını önlemek için son çare olarak uygulanır.

3. Enfekte Bölgenin Drenajı

Ortopedik enfeksiyonlar sırasında genellikle enfekte bölgede apseler ve sıvı birikimi oluşur. Bu durumda, enfekte sıvının boşaltılması gereklidir. Drenaj, cerrahi yöntemle veya kateter kullanılarak yapılabilir. Bu işlem, enfeksiyonun yayılmasını önler ve antibiyotik tedavisinin etkinliğini artırır.

4. Protez ve İmplant Tedavileri

Ortopedik enfeksiyonlar, protez veya implant çevresinde oluştuğunda, tedavi daha karmaşık hale gelebilir. Bu tür durumlarda iki ana yöntem uygulanır:

İki Aşamalı Revizyon: İlk aşamada, enfekte protez çıkarılır ve enfekte bölge temizlenir. Geçici bir antibiyotik salınımı yapan spacer yerleştirilir. İkinci aşamada, enfeksiyonun tamamen kontrol altına alınmasından sonra yeni bir protez yerleştirilir.
Tek Aşamalı Revizyon: Bazı vakalarda, enfekte protez çıkarıldıktan hemen sonra yeni bir protez yerleştirilebilir. Ancak bu yöntem, genellikle enfeksiyonun tamamen lokalize olduğu durumlarda tercih edilir.

5. Biyomateryal Destekli Tedaviler

Günümüzde antibiyotik salınımı yapan biyomateryaller, ortopedik enfeksiyonların tedavisinde önemli bir yenilik olarak öne çıkmaktadır. Bu materyaller, doğrudan enfekte bölgeye yerleştirilir ve sürekli olarak antibiyotik salınımı yaparak enfeksiyonun kontrol altına alınmasına yardımcı olur. Özellikle kemik enfeksiyonlarında bu yöntem oldukça etkilidir.

6. Kronik Osteomiyelit Tedavisi

Kronik osteomiyelit, tedavisi daha zorlu olan bir durumdur ve multidisipliner bir yaklaşım gerektirir. Tedavi genellikle uzun süreli antibiyotik tedavisi ve cerrahi müdahale kombinasyonunu içerir. Bazı durumlarda, hiperbarik oksijen tedavisi gibi ek tedavi yöntemleri uygulanabilir. Hiperbarik oksijen tedavisi, enfekte dokuların oksijenlenmesini artırarak iyileşme sürecini hızlandırabilir.

7. Hiperbarik Oksijen Tedavisi

Hiperbarik oksijen tedavisi (HBOT), özellikle inatçı ve derin dokuları etkileyen enfeksiyonlarda etkili bir ek tedavi yöntemidir. Bu tedavi, enfekte bölgedeki oksijen seviyelerini artırarak bakterilerin çoğalmasını engeller ve doku iyileşmesini destekler. HBOT genellikle uzun süreli antibiyotik tedavisi ve cerrahi müdahalelerle birlikte uygulanır.

8. Bağışıklık Sisteminin Desteklenmesi

Hastanın bağışıklık sistemi, enfeksiyonla savaşmada kritik bir role sahiptir. Bu nedenle, enfeksiyon tedavisi sırasında bağışıklık sistemini güçlendirecek ek destekler sağlanabilir. Dengeli beslenme, vitamin ve mineral takviyeleri (özellikle C vitamini ve çinko), enfeksiyon tedavisinde iyileşme sürecini hızlandırabilir.

9. Rehabilitasyon ve Fizik Tedavi

Enfeksiyonun kontrol altına alınmasının ardından, hastaların hareket kabiliyetini yeniden kazanması ve günlük aktivitelerine dönmesi için fizik tedavi ve rehabilitasyon süreci gerekebilir. Özellikle cerrahi müdahaleler sonrası eklem hareketliliği ve kas gücünü artırmak için düzenli egzersizler önerilir.

Risk Faktörleri ve Korunma Yolları

Ortopedik enfeksiyonların gelişme riskini artıran bir dizi faktör bulunmaktadır. Bunlar arasında yaşlılık, diyabet, bağışıklık sistemi bozuklukları ve kötü hijyen koşulları yer alır. Cerrahi işlemler sırasında yeterli sterilizasyonun sağlanamaması ve hastane enfeksiyonları da enfeksiyon riskini artıran faktörler arasındadır. Ayrıca, sigara kullanımı ve obezite gibi yaşam tarzı faktörleri de enfeksiyon riskini artırabilir.

Ortopedik enfeksiyonlardan korunmak için alınabilecek önlemler arasında, cerrahi işlemler öncesinde ve sonrasında hijyen kurallarına dikkat etmek, cerrahi bölgeyi temiz tutmak ve cerrahın talimatlarına uymak sayılabilir. Ayrıca, bağışıklık sistemini güçlü tutmak, sağlıklı bir yaşam tarzı sürdürmek ve enfeksiyon belirtileri ortaya çıktığında hızlı bir şekilde doktora başvurmak, enfeksiyon riskini azaltan önemli faktörlerdir.

Cerrahi enfeksiyonların önlenmesi için hastanelerde kullanılan sterilizasyon ve dezenfeksiyon yöntemleri de büyük bir önem taşır. Cerrahi ekipmanların düzgün bir şekilde sterilize edilmesi ve hastaların ameliyat öncesi ve sonrası uygun bir şekilde izlenmesi, enfeksiyonların önlenmesine katkı sağlayabilir. Ayrıca, antibiyotik direnci sorununu önlemek adına gereksiz antibiyotik kullanımının önüne geçilmesi gerekmektedir.

Sonuç

Ortopedik enfeksiyonlar, kas-iskelet sistemini etkileyen ve ciddi sağlık sorunlarına yol açabilen enfeksiyonlardır. Erken teşhis ve uygun tedavi yöntemleri ile bu enfeksiyonlar başarıyla tedavi edilebilse de, tedavi süreci zaman alabilir ve bazı durumlarda cerrahi müdahale gerekebilir. Protez enfeksiyonları, osteomiyelit gibi kronik kemik enfeksiyonları ve yumuşak doku enfeksiyonları, ortopedik enfeksiyonların başlıca türleri arasında yer alır. Risk faktörlerinin farkında olmak ve enfeksiyona karşı koruyucu önlemler almak, ortopedik enfeksiyonlardan korunmanın en etkili yoludur.

Referanslar:

Ortopedik Enfeksiyonların 10 Belirtisi, Nedenleri, Tedavisi
Calhoun, J. H., Manring, M. M., & Shirtliff, M. (2009). Osteomyelitis of the long bones. Clinical Microbiology and Infection, 15(6), 576-581.
Lew, D. P., & Waldvogel, F. A. (2004). Osteomyelitis. The Lancet, 364(9431), 369-379.
Zimmerli, W., Trampuz, A., & Ochsner, P. E. (2004). Prosthetic-joint infections. New England Journal of Medicine, 351(16), 1645-1654.
Tande, A. J., & Patel, R. (2014). Prosthetic joint infection. Clinical Microbiology Reviews, 27(2), 302-345.
Parvizi, J., & Gehrke, T. (2014). Definition of periprosthetic joint infection. Journal of Arthroplasty, 29(7), 1331-1334.
Klevens, R. M., Edwards, J. R., & Richards, C. L. (2007). Estimating health care-associated infections. Public Health Reports, 122(2), 160-166.
Trampuz, A., & Zimmerli, W. (2006). Diagnosis and treatment of infections associated with fracture-fixation devices. Injury, 37(2), 59-66.
Cierny, G., & Mader, J. T. (1984). Adult chronic osteomyelitis. Orthopedic Clinics of North America, 15(4), 567-578.
Metsemakers, W. J., Kuehl, R., & Moriarty, T. F. (2018). Infection after fracture fixation. The Lancet Infectious Diseases, 18(9), e281-e291.
Spellberg, B., Lipsky, B. A., & Guidos, R. J. (2012). Antibiotic therapy for chronic osteomyelitis in adults. Clinical Infectious Diseases, 54(3), 393-407.
De Boer, P., & Wood, B. (2000). Sequestrum and involucrum in osteomyelitis. Orthopedic Clinics of North America, 31(1), 121-129.
Gosselin, R. A., & Spiegel, D. A. (2011). Principles of orthopaedic infections. Journal of Bone and Joint Surgery, 93(23), e129.
Lipsky, B. A., & Berendt, A. R. (2004). Infectious diseases society of America guideline for the treatment of diabetic foot infections. Clinical Infectious Diseases, 39(12), 885-910.
Shirtliff, M. E., & Mader, J. T. (2002). Acute septic arthritis. Journal of Clinical Microbiology, 15(5), 604-611.
Zimmerli, W. (2006). Clinical presentation and treatment of orthopaedic infections. Journal of Infection, 55(1), S7-S12.
Moran, E., Masters, S., & Berendt, A. (2007). Guidelines for the management of prosthetic joint infection. Infection, 36(3), 136-153.
Kurtz, S. M., Ong, K. L., & Lau, E. (2010). Prosthetic joint infection risk after primary and revision total joint arthroplasty. Clinical Orthopaedics and Related Research, 468(8), 2045-2054.
Parvizi, J., & Shohat, N. (2016). Strategies for prevention of periprosthetic joint infection. Current Reviews in Musculoskeletal Medicine, 9(4), 405-412.
Darouiche, R. O. (2004). Treatment of infections associated with surgical implants. New England Journal of Medicine, 350(14), 1422-1429.
Mont, M. A., & Waldman, B. J. (1999). Evaluation of the septic joint. Journal of Bone and Joint Surgery, 81(3), 240-249.
Goulet, J. A., & Pelletier, M. H. (2012). Infections associated with open fractures. Orthopedic Clinics of North America, 43(1), 1-11.
Zlowodzki, M., & Anglen, J. O. (2007). Bone grafting and orthopaedic infections. Injury, 38(2), S75-S80.
Costerton, J. W., Stewart, P. S., & Greenberg, E. P. (1999). Bacterial biofilms: A common cause of persistent infections. Science, 284(5418), 1318-1322.
Sendi, P., & Zimmerli, W. (2012). Antimicrobial treatment strategies for orthopaedic device-related infection. Clinical Microbiology and Infection, 18(12), 1176-1184.
Jensen, G., & Mehta, S. (2013). Evaluation of bone and joint infections. Orthopedic Clinics of North America, 44(1), 75-84.
Pitto, R. P., & Young, S. (2009). Antibiotic-loaded bone cement in orthopedic surgery. Acta Orthopaedica, 80(1), 7-21.
Clauss, M., & Ilchmann, T. (2008). Biodegradable carriers in the treatment of bone infections. Clinical Orthopaedics and Related Research, 466(10), 2341-2347.
Simpson, A. H., & Deakin, M. (2001). Local antibiotic delivery in the management of musculoskeletal infection. Journal of Bone and Joint Surgery, 83(3), 227-232.
Diefenbeck, M., & Schrader, C. (2006). The impact of local antimicrobial therapy on the outcome of musculoskeletal infections. Injury, 37(2), 93-98.
Schindler, M., & Bode, L. G. (2014). Antibiotic prophylaxis in orthopaedic surgery. Clinical Orthopaedics and Related Research, 472(9), 2736-2745.
Chen, A. F., & Parvizi, J. (2013). Diagnostic challenges in periprosthetic joint infection. Journal of Bone and Joint Surgery, 95(9), e41.
Lentino, J. R. (2003). Prosthetic joint infections: Bacterial pathogens and treatment strategies. Infectious Disease Clinics of North America, 17(3), 449-465.
McPherson, E. J., & Woodson, C. T. (2002). The management of open fractures in orthopaedics. Orthopedic Clinics of North America, 33(1), 1-12
https://scholar.google.com/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/
https://www.researchgate.net/
https://www.mayoclinic.org/
https://www.nhs.uk/
https://www.webmd.com/

Ortopedik Enfeksiyonların 10 Belirtisi, Nedenleri, Tedavisi

Sağlık Bilgisi Paylaş !