Disfajinin 13 Nedeni ve Tedavisi (Yutma Güçlüğü)

100 / 100

Yutma güçlüğü, tıbbi terimle “disfaji”, bireylerin günlük yaşamlarını derinden etkileyebilen ciddi bir sağlık sorunudur. Yutma işlemi, yiyecek ve sıvıların ağızdan mideye güvenli bir şekilde geçmesini sağlayan karmaşık bir süreçtir. Bu süreçte birçok kas ve sinir sistemi bir arada çalışır. Disfaji, bu mekanizmalardan herhangi birinin işlevini yerine getirememesi durumunda ortaya çıkabilir. Boğazda takılma hissi, ağrılı yutma veya tamamen yutma yeteneğinin kaybı gibi çeşitli belirtilerle kendini gösterebilir. Çoğu insan için bu durum, sadece ara sıra karşılaşılan bir zorluk olabilir; ancak bazıları için kronik ve yaşam kalitesini ciddi anlamda etkileyen bir problem haline gelebilir.

Sağlık Bilgisi İçeriği

Disfajinin 13 Nedeni ve Tedavisi (Yutma Güçlüğü)

İki ana kategoriye ayrılabilir: orofaringeal disfaji ve özofageal disfaji. Orofaringeal disfaji, yutma eyleminin başlangıç aşamasında, yani yiyecek ve sıvının ağızdan boğaza geçişi sırasında meydana gelen güçlükleri içerir. Bu tür, genellikle nörolojik problemlerden kaynaklanır ve felç, Parkinson hastalığı gibi hastalıklarda yaygındır. Özofageal disfaji ise yiyecek ve sıvıların özofagusun alt kısmından mideye geçişi sırasında meydana gelen zorlukları ifade eder. Bu tür, özofagus daralması, tümörler veya reflü hastalığı gibi nedenlerle ilişkilendirilebilir.

Disfajinin yaygınlığı, yaşlı nüfusta artış göstermektedir. Yaşlanma, kas gücünün azalması ve nörolojik fonksiyonlardaki gerilemeler nedeniyle disfaji gelişme riskini artırır. Bunun yanı sıra, çocuklarda ve genç yetişkinlerde de görülebilir. Özellikle nörolojik bozuklukları olan çocuklar ve baş-boyun kanseri gibi durumlarla karşı karşıya kalan genç erişkinler bu risk grubundadır. Bu yazıda, disfaji nedenleri, belirtileri, tanı yöntemleri ve tedavi seçenekleri ayrıntılı olarak ele alınacaktır.

Disfaji, fiziksel sağlık üzerindeki etkilerinin ötesinde, sosyal ve psikolojik etkileri de içerir. Bu bireyler, yemek yeme eyleminden çekinebilir ve sosyal etkinliklerde yeme-içme konusundaki kısıtlamalar nedeniyle kendilerini izole edebilir. Ayrıca, yetersiz beslenme ve dehidrasyon gibi ciddi sağlık sorunlarına yol açabilir. Tüm bu nedenlerle, disfaji belirtilerinin ciddiye alınması ve zamanında tanı ve tedavi süreçlerinin başlatılması büyük önem taşır.

Disfaji Nedir?

Disfaji, yutkunma sürecinde yaşanan zorlukları tanımlayan bir tıbbi terimdir. Normalde, yutkunma işlemi üç aşamada gerçekleşir: ağız, yutak ve yemek borusu. Bu üç aşamadan herhangi birinde yaşanan aksaklıklar, disfajiye yol açabilir. Ağız aşamasında, besinlerin doğru şekilde ağızda işlenip yutağa gönderilememesi; yutak aşamasında, besinlerin doğru şekilde yemek borusuna taşınamaması; yemek borusu aşamasında ise besinlerin mideye ulaşmasındaki zorluklar hastalığa neden olabilir.

Disfaji, iki ana kategoriye ayrılır:

Orofaringeal disfaji: Yutak ve ağız bölgesinde, yani yutkunmanın ilk aşamalarında meydana gelen disfajidir. Bu tür, genellikle nörolojik hastalıklarla ilişkilendirilir.
Özofageal disfaji: Yemek borusundaki problemlerden kaynaklanan disfajidir. Bu durum, yemek borusundaki daralmalar veya diğer yapısal bozukluklar nedeniyle ortaya çıkabilir.

Disfajinin türüne bağlı olarak belirtiler ve tedavi yöntemleri değişiklik gösterebilir. Her iki durumda da yutkunma işlemi tam olarak gerçekleştirilemediği için beslenme ve genel sağlık üzerinde olumsuz etkiler meydana gelebilir.

Disfaji Nedenleri

Birçok farklı faktörden kaynaklanabilir ve bu faktörler genellikle yutma sürecini etkileyen anatomik ve nörolojik bozukluklarla ilişkilidir.

1. Nörolojik Bozukluklar

Disfajiye en sık neden olan faktörlerden biri, nörolojik sistemin işlev bozukluğudur. Beyin ve sinir sistemini etkileyen birçok hastalık yutma kaslarının koordinasyonunu bozabilir. Öne çıkan nörolojik nedenler şunlardır:

Felç (İnme): Beyin hasarına bağlı olarak yutma kaslarının kontrolü azalır veya kaybolur.
Parkinson Hastalığı: Sinir sistemini etkileyen bu hastalık, yutma kaslarının hareketlerini yavaşlatır ve koordinasyonunu bozar.
Multiple Skleroz (MS): Beyindeki ve omurilikteki sinir hücrelerini etkileyerek kas işlevlerini zayıflatır.
Amyotrofik Lateral Skleroz (ALS): Kasları kontrol eden sinir hücrelerinin kaybına neden olan bu hastalık, yutma kaslarının işlevini de olumsuz etkiler.

2. Kas Hastalıkları

Kas fonksiyonlarını doğrudan etkileyen bazı hastalıklar da disfajiye yol açabilir. Bu hastalıklar kasların yutma esnasındaki kuvvetini ve etkinliğini azaltır:

Miyastenia Gravis: Sinir iletimini engelleyerek kasların güçsüzleşmesine neden olur ve yutma güçlüğüne yol açar.
Musküler Distrofiler: Kasların zayıflamasına ve dejenerasyonuna sebep olan bu genetik hastalık grubu disfaji gelişimini tetikleyebilir.

3. Yapısal Anormallikler

Özofagus ve ağız-yutak bölgesindeki yapısal sorunlar, yiyecek ve sıvıların yutulmasını zorlaştırır:

Özofagus Darlıkları: Genellikle kronik reflü hastalığı (GERD) sonucunda gelişen skar dokusu özofagusu daraltır ve yutmayı zorlaştırır.
Özofageal Tümörler: Özofagusun iç kısmındaki tümörler, yutma yolunun tıkanmasına ve yutma güçlüğüne neden olabilir.
Yutak Çıkıntıları (Divertiküller): Özellikle Zenker divertikülü gibi anormallikler yiyeceklerin yutak bölgesinde birikmesine yol açarak disfajiye sebep olur.

4. Radyoterapi ve Cerrahi Müdahaleler

Baş ve boyun bölgesine uygulanan radyoterapi, doku hasarına neden olabilir ve yutma kaslarının esnekliğini ve işlevselliğini azaltabilir. Benzer şekilde, bu bölgedeki cerrahi müdahaleler sinir hasarına veya skar dokusu oluşumuna yol açarak disfajiyi tetikleyebilir.

5. Yaşlanmaya Bağlı Değişiklikler

Yaşlanma süreci, yutma refleksinin yavaşlamasına ve kas gücünün azalmasına neden olur. Özellikle ileri yaştaki bireylerde, kas koordinasyonu ve refleksler yavaşladığı için disfaji gelişme riski artar. Yutma kaslarındaki doğal zayıflama, güçlüğün en yaygın nedenlerinden biridir.

6. Gastroözofageal Reflü Hastalığı (GERD)

Uzun süreli reflü hastalığı, özofagus astarına zarar verebilir ve skar dokusu oluşumuna neden olarak özofagusun daralmasına yol açabilir. Bu daralma disfajinin gelişmesine zemin hazırlar. Reflü, özofagusta tahrişe ve dolaylı yoldan yutma güçlüğüne sebep olabilir.

7. Enfeksiyonlar ve İltihaplar

Bazı enfeksiyonlar ve inflamatuar hastalıklar, disfajiye neden olabilir. Örneğin, oral kandidiyazis gibi mantar enfeksiyonları veya özofajit gibi inflamatuar durumlar, özofagusun iç yüzeyini etkileyerek yutma güçlüğüne yol açabilir.

8. Psikojenik Nedenler

Bazı durumlarda, sorunu psikojenik kökenli olabilir. Yoğun stres, anksiyete ve bazı psikiyatrik rahatsızlıklar, yutma kaslarının anormal çalışmasına neden olabilir ve disfaji gelişimine katkıda bulunabilir.

9. Yabancı Cisim ve Travmalar

Boğaza veya özofagusa kaçan yabancı cisimler yutma yolunu tıkayarak aniden disfajiye neden olabilir. Ayrıca, travmalar ve yaralanmalar da yutma fonksiyonlarını etkileyebilir ve yutma güçlüğüne yol açabilir.

Disfaji nedenleri oldukça çeşitli ve geniş kapsamlıdır. Her bireyde farklı nedenlerle ortaya çıkabilen bu rahatsızlık, kapsamlı bir tıbbi değerlendirme gerektirir. Tanı ve tedavi sürecinde multidisipliner bir yaklaşım önem taşır ve hastaların tedavi planı, altta yatan nedeni ortadan kaldırmaya yönelik olmalıdır.

Disfaji Belirtileri

Disfaji belirtileri, genellikle kişinin yutma işlemi sırasında yaşadığı güçlüklerin farklı biçimlerini ve şiddetini yansıtır. Bu belirtiler, disfajinin altında yatan nedenlere ve etkilediği yutma aşamasına bağlı olarak değişiklik gösterebilir.

1. Yutma Sırasında Ağrı (Odinofaji)

Yutma sırasında ağrı hissi, sık karşılaşılan belirtilerden biridir ve orofaringeal veya özofageal disfajiye eşlik edebilir. Odinofaji, genellikle yemek borusunda iltihaplanma, enfeksiyon veya tümör gibi durumlarla ilişkilidir. Bu ağrı, yutulan maddenin sertliğine veya sıcaklığına bağlı olarak artabilir.

2. Boğazda veya Göğüste Takılma Hissi

Yiyeceklerin veya sıvıların boğazda veya göğüste takılı kalma hissi, disfajiye işaret eden bir başka yaygın belirtidir. Özellikle katı yiyecekleri yutarken bu his daha belirgin hale gelir. Bu belirti, yemek borusunda yapısal bir darlık, akalazya gibi motilite bozuklukları veya özofagusun spazmı gibi durumlar sonucunda oluşabilir.

3. Öksürük veya Boğulma

Yutma sırasında ya da hemen sonrasında öksürük veya boğulma hissi, yiyecek veya sıvıların hava yoluna kaçma ihtimalini gösterir. Bu belirti, genellikle orofaringeal disfaji ile ilişkilidir ve yutma refleksinin zayıflaması ya da koordine edilmemesi durumlarında ortaya çıkar. Aspirasyon riski, bu belirtinin altında yatan ciddi bir komplikasyondur ve akciğer enfeksiyonlarına yol açabilir.

4. Tekrarlayan Akciğer Enfeksiyonları

Disfajiye bağlı olarak yiyecek ve sıvıların yanlış yola gitmesi, akciğer enfeksiyonlarının sık sık tekrar etmesine neden olabilir. Özellikle yaşlı bireylerde ve refleks kontrolü zayıflamış kişilerde, aspirasyon pnömonisi ciddi bir sağlık riski oluşturur. Bu enfeksiyonlar, disfaji tanısında önemli bir ipucu olabilir.

5. Yavaş Yutma Süreci

Yutma eyleminin normalden daha uzun sürmesi de disfajiye işaret eder. Kişi, her lokmayı daha dikkatli ve yavaş bir şekilde yutmaya çalışır, bu da yemek yeme süresini uzatır. Bu durum, genellikle kas koordinasyonunun zayıfladığı veya kasların yeterince güçlü çalışmadığı nörolojik kaynaklı disfajilerde görülür.

6. Yutma Zorluğunun Belirli Tür Yiyecek ve Sıvılara Özel Olması

Disfaji belirtileri, katı yiyecekler, yarı sıvılar veya sıvılar gibi farklı gıda türlerine karşı değişkenlik gösterebilir. Örneğin, bazı kişiler sadece katı yiyecekleri yutmakta zorluk çekerken, diğerleri sadece sıvıları yutarken sorun yaşar. Bu, disfaji tipini belirlemede önemli bir faktördür ve tedavi planı oluşturulurken dikkate alınır.

7. Ağızda Salya Birikimi ve Ağız Kokusu

Disfaji nedeniyle yutma refleksi zayıfladığında, ağızda salya birikimi artar ve bu durum sosyal olarak rahatsız edici olabilir. Ayrıca, tükürüğün yetersiz yutulması veya yiyecek artıklarının boğazda birikmesi, ağız kokusuna neden olabilir. Bu belirti, özellikle nörolojik kökenli disfajisi olan hastalarda sık görülür.

8. Kilo Kaybı ve Yetersiz Beslenme

Disfaji, besin alımını zorlaştırdığı için kişide ani ve istemsiz kilo kaybına neden olabilir. Bu bireyler, yiyecek ve içecek tüketmekten kaçınabilir veya yeterince beslenemeyebilir. Bu durum, vücutta enerji ve besin eksikliklerine yol açarak genel sağlık durumunu olumsuz etkiler.

9. Hırıltılı veya Islak Ses Kalitesi

Disfaji ile ilişkili olarak ses kalitesinde değişiklikler meydana gelebilir. Yutma sırasında ya da hemen sonrasında hırıltılı veya “ıslak” bir ses çıkması, yiyecek veya sıvıların solunum yollarına kaçtığını veya bu bölgeye yakın bir yerde takıldığını gösterebilir. Bu, aspirasyon riskinin ve olası komplikasyonların habercisi olabilir.

10. Göğüs veya Boğazda Basınç Hissi

Yiyecek veya sıvıların yutulması sırasında veya sonrasında göğüs veya boğaz bölgesinde bir basınç veya sıkışma hissi ortaya çıkabilir. Bu belirti, genellikle özofagusun alt kısmındaki sorunlardan kaynaklanır ve özofagusun daralması, spazmı veya diğer yapısal sorunlar nedeniyle oluşabilir.

11. Gıda Reflüsü ve Kusma

Yutulan yiyeceklerin veya sıvıların yemek borusundan geri gelmesi (regürjitasyon), disfajiye bağlı olarak görülebilecek bir diğer belirtidir. Bu durum, genellikle özofagusun alt kısmındaki kasların düzgün çalışmaması veya reflü hastalığı gibi problemlerle ilişkilidir. Regürjitasyon, zamanla özofagus mukozasında tahrişe ve iltihaplanmaya neden olabilir.

Bu belirtiler, disfaji hastalığının erken tespiti ve doğru tanısının konulması için önemlidir. Disfaji belirtilerinin herhangi biri fark edildiğinde, gecikmeden bir sağlık profesyoneline danışmak ve gerekli testlerin yapılmasını sağlamak, ciddi komplikasyonların önlenmesi için hayati önem taşır.

Disfaji Teşhisi

Disfaji teşhisinde kullanılan yöntemler, hastanın genel durumunu ve yutma işlevini tam anlamıyla değerlendirebilmek için çok yönlü bir yaklaşım gerektirir. Teşhis süreci genellikle, doktorun hastanın şikayetlerini ve tıbbi geçmişini incelemesi ile başlar. Bu aşamada, yutma sırasında yaşanan zorluklar, yiyeceklerin takılması, öksürük ya da boğulma hissi gibi belirtiler detaylı olarak sorgulanır. Hastanın yeme-içme alışkanlıkları ve herhangi bir tıbbi geçmiş, teşhisin doğru konulması açısından kritik öneme sahiptir.

İlk aşamanın ardından genellikle bir dizi klinik test yapılır. Baryumlu yutma testi, yaygın olarak başvurulan bir yöntemdir. Bu testte hasta, baryum sülfat içeren özel bir sıvı yutar ve röntgen görüntüleri alınır. Baryum, yiyecek ve sıvıların özofagus boyunca nasıl hareket ettiğini göstererek yutma sürecindeki olası sorunların tespit edilmesini sağlar. Daralma, kas fonksiyon bozuklukları ve yapısal anormallikler bu yöntemle gözlemlenebilir.

Videofloroskopik yutma incelemesi ise baryumlu testin daha detaylı bir versiyonu olarak kabul edilir. Bu incelemede, farklı yoğunluktaki yiyecek ve içeceklerin yutulması sırasında alınan görüntüler kaydedilir ve incelenir. Bu yöntem, yutma işleminin her aşamasını ayrıntılı bir şekilde analiz etme imkanı sunar. Hem ağız içi hem de farinks ve özofagusun üst kısmındaki işlevsel bozukluklar bu testle daha net şekilde belirlenebilir.

Bir diğer önemli yöntem olan fiberoptik endoskopik yutma değerlendirmesi (FEES), burun yoluyla yerleştirilen ince ve esnek bir tüp yardımıyla yutma sürecini gerçek zamanlı olarak görüntülemeyi sağlar. Bu yöntemde, yiyecek veya sıvı tüketimi sırasında farinks ve larenksin durumu doğrudan izlenir. FEES, radyasyon içermemesi ve yatak başında uygulanabilirliği nedeniyle özellikle mobilize edilemeyen hastalarda avantaj sağlar. Bu yöntemde aspirasyon riskini değerlendirmek ve reflekslerin durumunu görmek mümkündür.

Teşhiste kullanılan başka bir yöntem ise özofagoskopidir. Endoskopi kullanılarak yapılan bu işlem sırasında, özofagusun iç kısmı doğrudan görüntülenir ve gerekirse biyopsi alınarak patolojik incelemeler gerçekleştirilir. Özofagoskopi, yemek borusunda darlık, tümör veya mukozal hasar gibi sorunları saptamak için idealdir. Öte yandan, manometri testi, yemek borusunun kas kasılmalarını ve bu kasılmaların kuvvetini ölçmek için kullanılır. Bu test, akalazya gibi yemek borusu hareket bozukluklarının teşhisinde son derece etkilidir.

Her bir yöntem, yutma sürecindeki farklı aşamaları ve sorunları hedef alarak teşhisin tam ve kapsamlı olmasını sağlar. Detaylı değerlendirme sayesinde, tedavi sürecinin kişiye özel planlanması mümkün hale gelir. Bu süreçte, doktorlar genellikle multidisipliner bir yaklaşımdan yararlanır; gastroenterologlar, logopedistler ve radyologlar gibi uzmanlar bir arada çalışarak hastanın durumunu en iyi şekilde analiz eder.

Disfaji Tedavisi

Yutma güçlüğü tedavisinde, bireyin ihtiyaçlarına göre özelleştirilmiş bir yaklaşım benimsenir. Tedavi seçenekleri, sorunun kaynağına ve şiddetine bağlı olarak değişiklik gösterir ve multidisipliner bir ekibin iş birliğini gerektirir. Bu süreçte yutma terapistleri, gastroenterologlar, kulak burun boğaz uzmanları ve diyetisyenler birlikte çalışarak hasta için en uygun tedavi planını oluşturur.

1. Terapi ve Rehabilitasyon Yöntemleri

Disfaji tedavisinde ilk adım genellikle yutma terapisi ile başlar. Bu terapi, kas gücünü ve koordinasyonunu artırmak için özel egzersizlerden oluşur. Terapistler, bireye özel teknikler ve pozisyonlar öğreterek yutma sırasında güvenliğin sağlanmasını hedefler. Örneğin, başın belirli bir açıya yatırılması veya yutma sırasında çene hareketlerinin modifikasyonu, yiyeceklerin boğazdan geçişini kolaylaştırabilir.

Rehabilitasyon sürecinde, çeşitli oral motor egzersizler kullanılır. Bu egzersizler, dudak, dil ve yutma kaslarını güçlendirmeye yöneliktir ve sıklıkla nörolojik hastalıklar nedeniyle yutma güçlüğü çeken bireylerde tercih edilir. Ayrıca, stimülasyon teknikleri ile yutma refleksinin yeniden canlandırılması hedeflenir. Bu yöntemler, elektriksel uyarı ve sensöriyel uyarılar gibi teknikleri içerebilir.

2. Cerrahi Müdahaleler ve Prosedürler

Şiddetli vakalarda, cerrahi müdahale gerekebilir. Bu durum, genellikle özofagus darlıklarının genişletilmesi veya tümörlerin çıkarılması gerektiğinde devreye girer. Dilatasyon prosedürü, daralan bölgelerin balon veya dilatör yardımıyla genişletilmesini içerir ve yiyeceklerin geçişini kolaylaştırır. Öte yandan, bazı hastalarda mide tüpü yerleştirilerek beslenme ihtiyacı karşılanabilir. Bu işlem, uzun süreli yutma problemlerinde veya ciddi nörolojik bozuklukları olan hastalarda kullanılır.

Ayrıca, laparoskopik fundoplikasyon gibi cerrahi yöntemler, mide içeriğinin özofagusa geri kaçmasını engelleyerek yutma problemlerini hafifletebilir. Bu yöntem, reflüye bağlı sorunlar yaşayan hastalarda etkili olabilir.

3. Beslenme ve Diyet Değişiklikleri

Bu bireylerde, beslenme düzenlemeleri oldukça önemlidir. Diyetisyenler, hastanın güvenli bir şekilde beslenmesini sağlamak için yiyeceklerin kıvamını ve türünü değiştirir. Örneğin, sıvıların daha yoğun hale getirilmesi veya katı yiyeceklerin daha kolay çiğnenebilir ve yutulabilir hale getirilmesi önerilir. Özel olarak formüle edilmiş yoğunlaştırıcılar ve kıvam artırıcılar, yiyecek ve içeceklerin kontrol edilebilir hale getirilmesinde kullanılır.

Bunun yanı sıra, küçük lokmalarla beslenme ve sık aralıklarla su içme gibi basit davranış değişiklikleri, yutma sırasında güvenliği artırabilir. Yemeği sakin bir ortamda yavaş bir şekilde tüketmek de aspirasyon riskini azaltmada etkilidir.

4. Alternatif Beslenme Yöntemleri

Bazı vakalarda, oral beslenme yetersiz hale geldiğinde tüple beslenme gibi alternatif yöntemler devreye girer. Nazogastrik tüp (burundan mideye giden tüp) veya gastrostomi tüpü (direkt mideye yerleştirilen tüp) bu amaçla kullanılabilir. Bu yöntemler, hastanın yeterli besin ve sıvı almasını sağlar ve vücut ağırlığını koruyarak genel sağlık durumunu destekler.

Tüple beslenme geçici veya kalıcı bir çözüm olabilir ve genellikle ilerleyici nörolojik hastalıklara sahip bireylerde kullanılır. Bu yaklaşım, aspirasyon riskini azaltır ve hastanın besin alımını kontrol altında tutar.

Psikososyal Destek

Bireyler için sosyal ve psikolojik destek de tedavi sürecinin önemli bir parçasıdır. Yeme eyleminin stresli hale gelmesi, sosyal izolasyonu ve kaygıyı artırabilir. Bu nedenle, tedavi sürecinde psikolojik danışmanlık ve destek grupları da önerilir. Hastaların bu süreçte kendilerini ifade etmeleri ve yaşadıkları zorlukları paylaşmaları, zihinsel sağlıklarını korumalarına yardımcı olur.

Sonuç olarak, disfaji tedavisi bireyselleştirilmiş ve çok yönlü bir yaklaşım gerektirir. Multidisipliner bir ekip ile yapılan çalışmalarda, hastaların hem fiziksel hem de duygusal ihtiyaçları göz önünde bulundurularak en iyi sonuçlar elde edilir.

Disfajiyi Önleme Yolları

Disfajiyi tamamen önlemek her zaman mümkün olmayabilir; ancak bazı önlemler alınarak riski azaltmak mümkündür:

Yavaş yemek yemek: Yiyecekleri iyice çiğnemek ve acele etmeden yemek, yutkunma sürecini kolaylaştırabilir.
Uygun kıvamda yiyecekler tüketmek: Özellikle yaşlı bireylerde veya nörolojik hastalıkları olan kişilerde, yiyeceklerin uygun kıvamda hazırlanması önemlidir.
Düzenli doktor kontrolleri: Yutkunma güçlüğü yaşayan bireylerin düzenli olarak doktor kontrolünde olması, erken teşhis ve tedavide önemli bir rol oynar.

Sonuç

Disfaji, bireylerin yaşam kalitesini ciddi şekilde etkileyebilen bir durumdur. Yutkunma sürecinin herhangi bir aşamasında yaşanan aksaklıklar, ciddi beslenme ve sağlık sorunlarına yol açabilir. Birçok farklı nedenden kaynaklanabilir ve çeşitli belirtilerle kendini gösterebilir. Bu nedenle, disfaji belirtilerini erken dönemde fark etmek ve uygun tedavi yöntemlerini uygulamak hayati öneme sahiptir. Tedavi sürecinde multidisipliner bir yaklaşım benimsenmeli ve hastalar sürekli olarak izlenmelidir. Disfaji ile başa çıkmak ve bu durumu yönetmek için hasta ve sağlık profesyonelleri arasında güçlü bir işbirliği gereklidir.

Referanslar:

Disfajinin 13 Nedeni ve Tedavisi (Yutma Güçlüğü)
Logemann, J. A. (1998). “Evaluation and Treatment of Swallowing Disorders.” PRO-ED.
Shaker, R., & Belafsky, P. C. (2013). “Principles of Deglutition: A Multidisciplinary Text for Swallowing and its Disorders.” Springer.
Cook, I. J., & Kahrilas, P. J. (1999). “A Guide to the Diagnosis and Management of Dysphagia.” American Journal of Gastroenterology.
Cichero, J. A., & Murdoch, B. E. (2006). “Dysphagia: Foundation, Theory and Practice.” Wiley-Blackwell.
Steele, C. M., & Miller, A. J. (2010). “Assessment and Management of Dysphagia: Adult and Pediatric Considerations.” Clinics in Geriatric Medicine.
Martin-Harris, B., & Jones, B. (2008). “The Videofluorographic Swallowing Study: Current Issues and Recommendations.” Dysphagia.
Robbins, J., & Hind, J. A. (2008). “The Aging Swallow: Physiological Changes and Complications.” Perspectives on Swallowing and Swallowing Disorders.
Cichero, J. A. Y., & Altman, K. W. (2012). “Dysphagia Research Society Review.” Dysphagia Journal.
Malagelada, J. R., & Castell, D. O. (2001). “Esophageal Motility Disorders.” Gastroenterology Clinics of North America.
Ekberg, O. (1993). “Radiology of the Pharynx and the Esophagus.” Springer-Verlag.
Matsuo, K., & Palmer, J. B. (2008). “Anatomy and Physiology of Feeding and Swallowing: Normal and Abnormal.” Physical Medicine and Rehabilitation Clinics of North America.
Aviv, J. E., & Sacco, R. L. (1997). “Dysphagia After Stroke: A Prospective Study.” Stroke Journal.
Sura, L., Madhavan, A., Carnaby, G., & Crary, M. A. (2012). “Dysphagia in the Elderly: Management and Nutritional Considerations.” Clinical Interventions in Aging.
Altman, K. W., Yu, G. P., & Schaefer, S. D. (2010). “The Voice and Swallowing Center Perspective on Dysphagia.” Laryngoscope.
Langmore, S. E., & Schatz, K. (1998). “Fiberoptic Endoscopic Examination of Swallowing Safety: A Non-Radiologic Assessment Tool.” Dysphagia.
Kahrilas, P. J., & Logemann, J. A. (1993). “Neuromuscular Disorders Affecting the Esophagus.” American Journal of Medicine.
Clark, H., Lazarus, C., & Arvedson, J. (2009). “Evidence-Based Management of Dysphagia.” Topics in Geriatric Rehabilitation.
McCullough, G. H., & Kim, Y. (2013). “Treatment and Management of Swallowing Disorders in the Aging Population.” Current Opinion in Otolaryngology & Head and Neck Surgery.
Baijens, L. W. J., & Speyer, R. (2009). “Effects of Therapy for Dysphagia in Stroke Patients: Systematic Review.” Dysphagia.
Easterling, C. S., & Robbins, E. (2008). “Dysphagia and Aspiration in the Elderly.” Chest Journal.
Leder, S. B., & Espinosa, J. F. (2002). “Aspiration Risk after Stroke: Comparison of Clinical Examination and Fiberoptic Endoscopic Evaluation of Swallowing.” Dysphagia Journal.
Smithard, D. G., O’Neill, P. A., & England, R. E. (1997). “The Natural History of Dysphagia Following a Stroke.” Age and Ageing.
Perlman, A. L., & Christensen, J. M. (1997). “Topographic Analysis of Swallowing Physiology Using Multichannel EMG.” Dysphagia.
Ertekin, C., & Aydogdu, I. (2003). “Neurophysiology of Swallowing.” Clinical Neurophysiology.
Hamdy, S., Rothwell, J. C., & Aziz, Q. (1998). “The Cortical Topography of Human Swallowing Muscle Representation.” European Journal of Neuroscience.
Clavé, P., & Shaker, R. (2015). “Dysphagia: Current Reality and Scope of the Problem.” Nature Reviews Gastroenterology & Hepatology.
Logemann, J. A. (1983). “Manual for the Videofluorographic Study of Swallowing.” PRO-ED.
Ekberg, O., & Nylander, G. (1982). “Radiological Aspects of Pharyngeal Function.” Acta Radiologica.
Kelley, M. L., & Nicholson, R. (2007). “Aging and Dysphagia: Special Considerations.” Nutrition in Clinical Practice.
Smith, C. H., & Logemann, J. A. (2002). “Dysphagia in the Elderly.” Dysphagia Journal.
Splaingard, M. L., Hutchins, B., & Sulton, L. D. (1988). “Aspiration in Rehabilitation Patients: Videofluoroscopy vs Bedside Clinical Assessment.” Archives of Physical Medicine and Rehabilitation.
Terre, R., & Mearin, F. (2006). “Effectiveness of Maneuvers to Clear Bolus Residue in Patients with Oropharyngeal Dysphagia.” Dysphagia.
Goyal, R. K., & Mashimo, H. (2006). “Physiology of the Lower Esophageal Sphincter.” American Journal of Physiology-Gastrointestinal and Liver Physiology.
https://scholar.google.com/
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/
https://www.researchgate.net/
https://www.mayoclinic.org/
https://www.nhs.uk/
https://www.webmd.com/

Sağlık Bilgisi Paylaş !